Η έκτρωση του Χριστού δεν θα ήταν καθόλου λιγότερο μια πράξη θεοκτονίας απ’ ότι η σταύρωση Του.

Από το 1973, τότε που η έκτρωση ύστερα από αίτηση στην Αμερική νομιμοποιήθηκε, κάθε αμερόληπτος παρατηρητής της κοινωνίας μας γνωρίζει ότι μόνο οι άνθρωποι που αληθινά «απελευθερώθηκαν» με το εμπόριο των εκτρώσεων, υπήρξαν οι ανεύθυνοι άντρες, αυτοί που αρνούνται να αναλάβουν την ευθύνη για την σεξουαλική τους δραστηριότητα. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός οι πρώτοι, που υποστηρίζουν την έκτρωση υστερ’ υπό αίτηση στην Αμερική, είναι οι εκδότες και οι ιδιοκτήτες των μεγαλύτερων πορνογραφικών περιοδικών.

Παρά τα πολιτικά φεμινιστικά συνθήματα, η αισθητική, πνευματική και φυσική πραγματικότητα της διάπραξης μιας έκτρωσης είναι εξευτελιστική. Πλησιάζει τη μορφή του δολοφονικού ιατρικού βιασμού. Είναι «απελευθερωτική» για τις γυναίκες και τα βρέφη κατά τον ίδιο τρόπο, που ήταν «απελευθερωτικό» το Άουσβιτς για τους Εβραίους. Οδηγεί στα ίδια αποτελέσματα με την σκληρή πορνογραφία: Εκμεταλλεύεται, δυσφημεί και υποβιβάζει τις γυναίκες από το ένα μέρος στο επίπεδο των σεξουαλικών δουλοπαροικιών, κι από το άλλο σε απλούς «παραγωγικούς πολίτες», για να μην αποτύχουν στη σταδιοδρομία τους. Μετατρέπει τη μήτρα, που δίνει ζωή σε θάλαμο θανατικής εκτέλεσης, μέσα στον οποίο ένα παιδί κραυγάζει σιωπηλά, παλεύοντας, κλωτσώντας, και υποφέροντας για τη ζωή του, καθώς ο εγκέφαλος του απορροφάται από τον γυναικολόγο...

Απόσπασμα απο το μεταφρασμένο βιβλίο "Χορεύοντας μόνος"